تأثیر کفش ناپایدار بر توان مفصلی اندام تحتانی هنگام مرحله اتکای دویدن

زمینه و هدف: امروزه استفاده از کفش ناپایدار برای فعالیت های حرکتی در جامعه رایج شده است. هدف از تحقیق حاضر، بررسی تأثیر کفش ناپایدار بر توان مفاصل پایین تنه هنگام دویدن بود. روش کار: در این پژوهش نیمه تجربی، 30 نفر آزمودنی به صورت در دسترس با پای غالب راست و قد 39/5±9/176 سانتی متر، جرم 84/8±3/72 کیلوگرم، سن 27/2±21 سال، 3 کوشش متوالی در شرایط پابرهنه، با کفش ناپایدار و کفش کنترل دویدند. پارامترهای سینماتیکی و سینتیکی با استفاده از همزمان سازی دوربین ویدئویی و صفحه نیروسنج ثبت گردید. آزمون فرضیات از روش تحلیل واریانس دوعاملی در نسخه 20 نرم افزار spss انجام شد (05/0>p). یافته ها: توان منفی مچ پا در کفش ناپایدار نسبت به کفش کنترل (49%، 02/0=p) و پای برهنه به طور معناداری کاهش یافت (35%، 05/0>p). کفش ناپایدار توان مثبت مچ پا را در مقایسه با پای برهنه 23%کاهش معنادار داد (01/0=p). کفش ناپایدار توان منفی مفصل زانو را در مقایسه با مفاصل مچ پا (242%) و ران (665%) به طور معناداری افزایش داد (05/0>p). در مفصل ران تفاوت معناداری در وضعیت های مورد بررسی مشاهده نشد.  نتیجه گیری: کفش ناپایدار با کاهش توان منفی مچ پا در مقایسه با کفش کنترل، منجر به کاهش ظرفیت کنترلی عضلات ساق و پایداری فعال این مفصل می شود. کفش ناپایدار با افزایش توان مثبت مچ پا در مقایسه با پای برهنه، ممکن است ظرفیت تولید نیرو را در عضلات چهار سر بهبود بخشد.